واژهٔ مخاطب مدت‌ها است که در فرآيند ارتباطات جمعى اصطلاح رايجى شده براى اشاره به دريافت‌کنندگان در مدل سادهٔ خطى (منبع، مجرا / کانال، پيام، دريافت‌کننده، اثرات)، که توسط پيشگامان حوزهٔ رسانه‌پژوهى (مثلاً، نک: ‌Schramm، 1954) ارائه شده است. گفتمان جا افتاده‌اى وجود دارد که بر طبق آن مخاطب به‌طور ساده به خوانندگان، بينندگان، شنوندگان يکى از کانال‌هاى رسانه‌اى يا هر محتوا و نمايشى اشاره دارد. اين واژه، هم‌چنين، يکى از شاخه‌هاى موضوع مطالعهٔ ارتباطات معى و نيز يکى از حوزه‌هاى اصلى پژوهش‌هاى تجربى را مشخص مى‌سازد. گردانندگان رسانه‌ها و نيز نظريه‌پردازان رسانه‌اى از واژهٔ مخاطب درک يکسانى دارند و کاربرد آن از سوى استفاده‌کنندگان از رسانه‌ها که اين واژه را به‌عنوان يک توصيف بدون ابهام از خودشان مى‌شناسند، متداول است.